Een onvergetelijke dag

9 tot 12 juli

St Lucia

St Lucia is een geliefd toeristen plaatsje met aan de ene kant de Indische Oceaan en aan de andere kant het St Lucia Marine Reservaat. De bezoekers komen hier voornamelijk voor het reservaat en het sportvissen dat hier erg populair is. Het stadje met voornamelijk grote bungalows die voornamelijk als B&B worden gebruikt heeft het gehele jaar door hoofdseizoen. De tijd waarin wij verbleven is hun droge tijd waarbij het s’nacht wel behoorlijk kan afkoelen. Het aangrenzende heuvelachtige natuurreservaat is bijzonder mooi en groen met enkele uitzichtpunten over de laagvlakte die de zee en het omringende binnenmeer bij hoog water zou kunnen verbinden. Vanaf deze uitzichtpunten kan je met de verrekijker de kuddes neushorens en buffels goed observeren.

Maar ons echte hoogtepunt in St Lucia moest nog komen.

11 juli: Op weg naar de walvissen

De laatste dag om 11 uur werden wij voor het kantoor van de toerist office opgehaald door een legertruck uit WO 2. Met extra warme kleding werden wij en nog 5 andere toeristen naar en op het strand gereden. Na de nodige veiligheids instructies te hebben ontvangen klommen wij in een overdekte speedboot met twee krachtige 300 pk ! buitenboord motoren. Dit was voor ons het sein dat dit nog wel eens heel spectaculair zou kunnen worden. Nadat de kapitein onze vast gegespte zwemvasten nogmaals controleerde en zijn laatste instructies gaf, benadrukte hij dat je je echt met twee handen aan de betreffende stangen voor je zitplaats stevig moest blijven vasthouden. Alle camera’s werden door hem persoonlijk in een waterdichte kist gestopt. You realy gonne loose your camera ! En hij had niets te veel gezegd. Wij in boot werden eerst door een tractor in zee geduwd waarbij de voorkant door drie assistenten met een lijn richting zee werd gehouden. Direct nadat de boot volledig in het water was beland begonnen de motoren op volle toeren te brullen en stoven wij, nu parallel tussen de branding en kust, eerst om op maximale snelheid te komen om dan via een gunstige opening tussen de golven de branding proberen uit te komen. Wat een sensatie ! Geen attractie van de Efteling of Walibi kan daar aan tippen. Zeker drie keer kwamen wij volledig met boot en al uit het water om even later met een oorverdovende splash weer te landen. WAUW !

Eenmaal uit de branding kwamen we in een rustig golvende deining onder een bijna strak blauwe lucht en pruttelden op koers richting locatie waar de walvissen eerder die ochtend waren gespot. Wat kan het leven soms onbeschrijfelijk mooi zijn.

Walvissen ? !

In deze rustige deinende golven verruilde onze kapitein zijn stuurplaats naar een tweede stuur op het dak om naar deze reuze zoogdieren uit te kijken. Vier personen mochten mee naar boven en Ni, Wi en Ro waren dan ook als eersten met hun verrekijker en camera naast kapitein over de zee aan het speuren. In de verte (op ca 1 km volgens kapitein en walvis expert) zagen wij zo nu en dan een fontein omhoog komen dat van een walvis afkomstig  zijn. Wij concentreerden onze aandacht in die richting en hoopten stilletjes dat er toch wat meer gas zou worden gegeven. Met in de directe nabijheid speuren waren we zeker niet bezig toen plotseling een blazend geluid als van een vulkanische geiser hoorbaar was. Vanuit de boot kwamen opgewonden kreten als yes, aaah en heee. Aan stuurboord (dat betekent, ja ja,  rechts voor landrotten….) was op zo’n 20-30 meter een gigantische bult als de onderkant van een omgekiepte boot te zien, gevolgd door nog een tweede, kleinere bult. Volgens onze expert (=kapitein) zou dit moeder walvis met haar baby (weegt al 800 kg bij de geboorte) zijn. Even later kwam er nog een derde bult bij waaruit zo nu en dan een fontein werd uitgeblazen. Het leek wel alsof een spelletje met de boot werd gespeeld. Onze expert legde uit dat walvissen zeer nieuwsgierig zijn vooral omdat de onderkant van de boot in hun ogen op een walvis lijkt. Soms verdwenen de walvissen een tijdje en kwamen dan op een volkomen andere locatie weer naar de oppervlakte. Op een gegeven moment kwamen ze binnen 10 meter afstand van de boeg met opgeheven klapperende (wuivende ?) staart weer boven water en zwommen dan met een hogere snelheid weer van ons weg.

Dit spelletje duurde zeker ’n half uur totdat zij na een duik op zo’n 100 meter afstand van de boot weer aan de oppervlakte kwamen om daarna op en steeds grotere afstand van de boot weer boven te komen.

In de verte zagen wij enkele mannetjes volledig uit het water springen. Kapitein vroeg ons weer plaats te nemen en met volgas werd richting de splashende walvissen gestuurd. Helaas hebben deze uitslovers hun kunsten niet meer van dichtbij aan ons vertoond maar we waren echt meer dan uitgelaten van wat we al hadden gezien.

De terugkeer door de branding om op het strand te landen was bijna net zo spectaculair als deze te verlaten. Eerst “surfend” op een golf werd de kust benaderd en vlak voor het slaan van de golf op het strand werd de boot weer evenwijdig aan het strand gestuurd om vervolgens volgas zijwaarts het zand op te schuiven. De boot wam binnen 15 meter tot stilstand en hadden wij het gevoel dat we elk moment voorover de boot zouden worden uitgeslingerd.

De rest van de dag hebben bleven we maar niet uitgepraat over de ontmoeting met deze gigantische zoogdieren met elkaar te delen.

Walvissen ? !

In deze rustige deinende golven verruilde onze kapitein zijn stuurplaats naar een tweede stuur op het dak om naar deze reuze zoogdieren uit te kijken. Vier personen mochten mee naar boven en Ni, Wi en Ro waren dan ook als eersten met hun verrekijker en camera naast kapitein over de zee aan het speuren. In de verte (op ca 1 km volgens kapitein en walvis expert) zagen wij zo nu en dan een fontein omhoog komen dat van een walvis afkomstig  zijn. Wij concentreerden onze aandacht in die richting en hoopten stilletjes dat er toch wat meer gas zou worden gegeven. Met in de directe nabijheid speuren waren we zeker niet bezig toen plotseling een blazend geluid als van een vulkanische geiser hoorbaar was. Vanuit de boot kwamen opgewonden kreten als yes, aaah en heee. Aan stuurboord (dat betekent, ja ja,  rechts voor landrotten….) was op zo’n 20-30 meter een gigantische bult als de onderkant van een omgekiepte boot te zien, gevolgd door nog een tweede, kleinere bult. Volgens onze expert (=kapitein) zou dit moeder walvis met haar baby (weegt al 800 kg bij de geboorte) zijn. Even later kwam er nog een derde bult bij waaruit zo nu en dan een fontein werd uitgeblazen. Het leek wel alsof een spelletje met de boot werd gespeeld. Onze expert legde uit dat walvissen zeer nieuwsgierig zijn vooral omdat de onderkant van de boot in hun ogen op een walvis lijkt. Soms verdwenen de walvissen een tijdje en kwamen dan op een volkomen andere locatie weer naar de oppervlakte. Op een gegeven moment kwamen ze binnen 10 meter afstand van de boeg met opgeheven klapperende (wuivende ?) staart weer boven water en zwommen dan met een hogere snelheid weer van ons weg.

Dit spelletje duurde zeker ’n half uur totdat zij na een duik op zo’n 100 meter afstand van de boot weer aan de oppervlakte kwamen om daarna op en steeds grotere afstand van de boot weer boven te komen.

In de verte zagen wij enkele mannetjes volledig uit het water springen. Kapitein vroeg ons weer plaats te nemen en met volgas werd richting de splashende walvissen gestuurd. Helaas hebben deze uitslovers hun kunsten niet meer van dichtbij aan ons vertoond maar we waren echt meer dan uitgelaten van wat we al hadden gezien.

De terugkeer door de branding om op het strand te landen was bijna net zo spectaculair als deze te verlaten. Eerst “surfend” op een golf werd de kust benaderd en vlak voor het slaan van de golf op het strand werd de boot weer evenwijdig aan het strand gestuurd om vervolgens volgas zijwaarts het zand op te schuiven. De boot wam binnen 15 meter tot stilstand en hadden wij het gevoel dat we elk moment voorover de boot zouden worden uitgeslingerd.

De rest van de dag hebben bleven we maar niet uitgepraat over de ontmoeting met deze gigantische zoogdieren met elkaar te delen.